به گزارش روزپلاس، در دنیای دیپلماسی، اصل «محرمانگی» یک قاعده پذیرفته‌شده است. اما در میدان رسانه، زمانی که با طرفی مثل آمریکا و شخصی چون ترامپ مواجه هستیم، نباید فراموش کرد که «راوی اول» بودن، می‌تواند مرز میان واقعیت و دروغ و پیروزی و شکست در نبرد روایت‌ها باشد.

نشست روز گذشته سخنگوی وزارت امور خارجه در حالی برگزار شد که در پاسخ به سوالات خبرنگاران پیرامون مذاکرات غیرمستقیم با آمریکا، اعلام شد ایران هنوز پاسخی به نامه‌اش دریافت نکرده و زمان مشخصی هم برای مذاکرات تعیین نشده است. این در حالی است که تنها ساعاتی بعد، دونالد ترامپ – با همان سبک آشنای خبرسازی‌های ترکیبی حقیقت و دروغ – اعلام کرد شنبه مذاکراتی مستقیم در عمان برگزار خواهد شد. انتشار این ادعا، بدون آنکه رسانه‌های داخلی از روایت روشنی برخوردار باشند، فضای ابهام‌آلودی در افکار عمومی ایجاد کرد. هرچند در ادامه، وزیر امور خارجه در اقدامی مناسب و به‌موقع، جزئیاتی از روند مذاکرات را منتشر کرد و تا حدودی این خلأ را پوشش داد، اما تجربه نشان داد حتی تأخیر چندساعته در روایت‌سازی، می‌تواند زمین بازی را به نفع طرف مقابل تغییر دهد.

سؤال این‌جاست: اگر طرف مقابل نه تنها پایبند به محرمانگی نیست، بلکه با بی‌پروایی هر آنچه را بخواهد در فضای رسانه‌ای رها می‌کند، آیا ما می‌توانیم صرفاً با تکیه بر اصل محرمانگی و مصلحت‌سنجی ، سکوت رسانه‌ای اختیار کنیم؟ پاسخ قطعاً منفی است. به‌ویژه وقتی طرف ما، فردی چون ترامپ است که بارها نشان داده در نبرد روانی، از هیچ ابزار غیرمنصفانه‌ای پرهیز نمی‌کند.

وقتی سخنگوی ما از «نامشخص بودن زمان مذاکرات» می‌گوید (قطعا نه بر مبنای تصمیمی فردی) و چند ساعت بعد ترامپ جزئیاتی افشا می‌کند، مخاطب داخلی دچار یک تناقض ذهنی می‌شود. این تناقض، در صورت تکرار، می‌تواند منجر به بی‌اعتمادی نسبت به رسانه‌های رسمی شود. در این حالت، حتی اگر روایت ما صادقانه‌تر و دقیق‌تر باشد، به دلیل آنکه «دومین روایت» بوده‌ایم، از ذهن مخاطب حذف می‌شود. زمانی‌که وزیر خارجه رسانه اعلام کرده به مثلث دیپلماسی، رسانه، میدان اعتقاد دارد، نباید رسانه را از معادلات حذف کند.

در جنگ روایت‌ها، «النَّجاةُ فِی الصِّدق» نه‌فقط یک آموزه اخلاقی، بلکه یک راهبرد رسانه‌ای است. صداقت در روایت، اگر به‌موقع و با تدبیر بیان شود، هم اعتماد عمومی را حفظ می‌کند و هم قدرت روانی کشور را افزایش می‌دهد.

توصیه مشخص به دستگاه دیپلماسی کشور این است: در مواجهه با بازیگری مانند آمریکا، اولاً محرمانگی را در جای خود حفظ کنید، اما ثانیاً با روایت‌سازی به‌موقع، از افکار عمومی غافل نشوید. شکاف رسانه‌ای، برای رسانه‌های داخلی به قیمت بی‌اعتباری تمام می‌شود. و در نبرد رسانه‌ای با دشمن، اعتبار، بزرگ‌ترین سرمایه است.

بازنده نبرد روایت نباشیم، حتی اگر پیروز میز مذاکره باشیم.