یکی از عجیب‌ترین سرگذشت‌های فوتبال ایران را در یک دهه گذشته، صادق محرمی داشته است؛ مدافع راست حالا ۲۸ ساله‌ای که زمانی در قامت یک استعداد درخشان در لیگ برتر ظاهر شد و راه اروپا را در پیش گرفت، اما حالا اگر قرار باشد فقط از یک عبارت برای توصیفش استفاده کنیم، «فراموش‌شده» بهترین تعبیر خواهد بود.

روشن است که محرمی کارنامه درخشانی در دینامو نداشته و بهترین سال‌های فوتبالش را به نوعی حیف و میل کرده. این در حالی است که حرکات تند و تیز او در پرسپولیس و دریبل‌های دو طرفه‌اش، حسابی هواداران و کارشناسان را به وجد می‌آورد و حتی در یک بازه زمانی، برانکو ایوانکوویچ او را به رامین رضاییان ترجیح می‌داد. با این حال در نهایت محرمی تصمیم گرفت لژیونر شود. او روز ۲۴ اردیبهشت ۹۷ بعد از بازی سرخ‌پوشان برابر الجزیره امارات در ورزشگاه آزادی روی قلمدوش علیرضا بیرانوند با پیراهن پرسپولیس خداحافظی کرد و رفت. این در حالی است که شاید اگر صادق در ایران مانده بود، آورده فنی بیشتری داشت یا حداقل در میدان دید قرار می‌گرفت.

این داستان فقط مربوط به محرمی نیست. در این سال‌ها بازیکنان دیگری هم بودند که با اصرار شدید به لژیونر شدن، خودشان را عقب انداختند؛ از جمله علی علیپور که بعد از سه فصل بازی در لیگ پرتغال آشکارا افت کرده و حالا در پرسپولیس تازه دارد شروع می‌کند به بهتر شدن.

در همین تیم، زمانی علیرضا بیرانوند هم روز روشن را برای مربیان و هواداران تبدیل به شب تار کرده بود که بگذارید بروم؛ او هم رفت به بلژیک و پرتغال، مفصل نیمکت‌نشین شد و حالا در سراشیبی نزول قرار گرفته است. جذابیت‌های فوتبال خارج از کشور را می‌فهمیم و همین‌طور ارزش آرامش و دریافت به موقع دستمزد ارزی را هم درک می‌کنیم. اتفاقا اصل لژیونر شدن بد هم نیست و به خیلی بازیکنان کمک کرده، اما برای بعضی دیگر واقعا مخرب بوده؛ آنهایی که به هر دلیل سطح لازم برای پیشرفت در اروپا را نداشتند و با اصرار بیخودی، خودشان را عقب انداختند. لژیونر شدن به هر قیمتی، فایده ندارد.

پی‌نوشت: تصویر مربوط به خداحافظی محرمی با پرسپولیس در پایان بازی با الجزیره امارات است؛ روز‌هایی که او می‌درخشید و شاید آینده خیلی بهتری برای خودش متصور بود.

منبع: دنیای اقتصاد