سردرد

خستگی یا کسالت

یبوست

سرگیجه

خواب‌آلودگی

اسهال یا ناراحتی شکمی

عوارض جانبی نادر ولی جدی 

طولانی شدن QT در نوار قلب : افزایش خطر آریتمی مانند تورساد دو پوینت

سندرم سروتونین : به‌ویژه در مصرف همزمان با داروهای سروتونرژیک (مانند SSRIs یا SNRIs)

واکنش‌های حساسیتی شدید، از جمله آنافیلاکسی

افزایش موقتی آنزیم‌های کبدی

تداخلات دارویی اندانسترون 

داروهای طولانی‌کننده QT (مانند آمیودارون، سوتالول، فلوروکینولون‌ها، ماکرولیدها)

داروهای کاهش‌دهنده الکترولیت (مانند دیورتیک‌ها)

داروهای ضدافسردگی: SSRIs (مانند فلوکستین)، SNRIs (مانند ونلافاکسین)

مهارکننده‌های MAO (مانند فنلزین)، ترامادول، و تریپتان‌ها

مهارکننده‌های CYP3A4 (مانند کتوکونازول، اریترومایسین) ممکن است سطح اندانسترون را افزایش دهند.

القاکننده‌های CYP3A4 (مانند ریفامپین، فنی‌توئین) ممکن است اثربخشی آن را کاهش دهند.

مصرف اندانسترون  در دوران بارداری و شیردهی

در درمان استفراغ شدید بارداری استفاده می‌شود، اما داده‌های ایمنی بر جنین به طور کامل قطعی نیستند. برخی مطالعات ارتباط ضعیفی با ناهنجاری‌های مادرزادی گزارش داده‌اند، اما خطر احتمالی پایین است.

تداخل اندانسترون با داروهای اعصاب و روان 

اندانسترون می‌تواند با برخی از داروهای سلامت روان تداخل داشته باشد. این تداخل‌ها ممکن است خطر عوارض جانبی جدی مانند سندرم سروتونین یا اختلالات قلبی (مانند طولانی شدن فاصله QT) را افزایش دهند. در ادامه، داروهای روانپزشکی که ممکن است با اندانسترون تداخل داشته باشند بررسی می‌شوند:

خطر سندرم سروتونین

سندرم سروتونین وضعیتی است که در اثر افزایش بیش از حد فعالیت سروتونین در سیستم عصبی مرکزی ایجاد می‌شود. مصرف همزمان اندانسترون با داروهای سروتونرژیک ممکن است این خطر را افزایش دهد، از جمله:

داروهای ضدافسردگی

SSRIs (بازدارنده‌های بازجذب سروتونین): مانند فلوکستین ، سرترالین ، سیتالوپرام ، اس‌سیتالوپرام ، پاروکستین 

SNRIs (بازدارنده‌های بازجذب سروتونین-نوراپی‌نفرین): مانند ونلافاکسین ، دولوکستین 

MAOIs (مهارکننده‌های مونوآمین‌اکسیداز): مانند فنلزین ، ترانیل‌سیپرومین 

تریپتوفان (پیش‌ساز سروتونین) یا مکمل‌هایی که سطح سروتونین را افزایش می‌دهند

سایر داروهای روانپزشکی 

لیتیوم : سطح سروتونین را افزایش می‌دهد.

تریپتان‌ها : برای میگرن استفاده می‌شوند و گیرنده‌های سروتونین را فعال می‌کنند.

ترامادول : داروی ضددرد که سروتونین را افزایش می‌دهد.

علائم سندرم سروتونین 

بی‌قراری

تعریق شدید

لرزش

انقباضات عضلانی

افزایش ضربان قلب

گیجی یا سردرگمی

در موارد شدید: تشنج یا کما

اندانسترون می‌تواند فاصله QT در نوار قلب را طولانی کند و خطر آریتمی (مانند تورساد دو پوینت ) را افزایش دهد. این خطر در مصرف همزمان با داروهای روانپزشکی که همین اثر را دارند بیشتر می‌شود، از جمله:

ضدافسردگی‌ها :

سیتالوپرام و اس‌سیتالوپرام : به دلیل احتمال طولانی شدن QT باید با احتیاط مصرف شوند.

آمی‌تریپتیلین و ایمی‌پرامین (داروهای سه‌حلقه‌ای): خطر افزایش می‌یابد.

داروهای ضدروان‌پریشی :

هالوپریدول

کلرپرومازین

کوئتیاپین

ریسپریدون

زیپراسیدون این داروها نیز می‌توانند باعث طولانی شدن QT شوند.

داروهای تثبیت‌کننده خلق :

لیتیم : در برخی موارد ممکن است اثرات قلبی را تشدید کند.

علائم طولانی شدن QT یا آریتمی :

تپش قلب

سرگیجه

غش

در موارد شدید: ایست قلبی

عوارض جانبی مصرف همزمان اندانسترون با داروهای روانپزشکی 

مصرف همزمان اندانسترون با برخی داروهای روانپزشکی ممکن است باعث افزایش برخی عوارض شود:

خواب‌آلودگی یا سرگیجه :

ترکیب با داروهای آرام‌بخش (مانند بنزودیازپین‌ها: دیازپام ، لورازپام ) ممکن است این عوارض را تشدید کند.

یبوست :

تشدید یبوست در ترکیب با داروهایی که این عارضه را ایجاد می‌کنند، مانند برخی ضدافسردگی‌های سه‌حلقه‌ای.

اندانسترون را با کدام مواد غذایی نباید خورد؟

مصرف اندانسترون به طور کلی با مواد غذایی خاصی تداخل جدی ندارد، اما برخی نکات تغذیه‌ای می‌توانند به بهبود اثربخشی و کاهش عوارض جانبی کمک کنند. این موارد شامل اجتناب از مواد غذایی و نوشیدنی‌هایی است که ممکن است حالت تهوع را تشدید کرده یا عوارض جانبی دارو را بدتر کنند:

اجتناب از محرک‌های حالت تهوع

اگر از اندانسترون برای کنترل حالت تهوع استفاده می‌کنید، از مواد غذایی و نوشیدنی‌های زیر که ممکن است تحریک‌کننده باشند اجتناب کنید:

غذاهای چرب یا سرخ‌شده : هضم این غذاها دشوار است و می‌تواند حالت تهوع را بدتر کند.

غذاهای تند : ممکن است معده را تحریک کنند و حالت تهوع را افزایش دهند.

غذاهای سنگین و حجیم : مصرف مقادیر زیاد غذا در یک وعده می‌تواند معده را تحریک کند.

 اجتناب از نوشیدنی‌های تحریک‌کننده

قهوه، چای پررنگ، نوشابه‌های انرژی‌زا ممکن است باعث تحریک معده یا افزایش عوارض جانبی مانند تپش قلب یا اضطراب شود.

الکل :

الکل ممکن است اثرات دارو را کاهش داده و خطر عوارضی مانند سرگیجه یا خواب‌آلودگی را افزایش دهد.

علاوه بر موارد گفته شده یکی از عوارض شایع اندانسترون یبوست است. برای کاهش این مشکل:

اجتناب از مواد غذایی کم‌فیبر : مانند نان سفید، برنج سفید، و غذاهای فرآوری‌شده.

مصرف مواد غذایی پر فیبر :

میوه‌های تازه (مانند سیب و گلابی با پوست)، سبزیجات، غلات کامل، و حبوبات.

نوشیدن آب کافی : مصرف مایعات می‌تواند به پیشگیری از یبوست کمک کند.

کدام مواد غذایی بر جذب اندانسترون تأثیر می گذارند؟

اندانسترون به طور کلی جذب خوبی دارد و غذا به طور چشمگیری بر اثربخشی آن تأثیر نمی‌گذارد. با این حال:

غذاهای بسیار سنگین :

ممکن است سرعت جذب دارو را کاهش دهند، هرچند این موضوع اهمیت بالینی زیادی ندارد. برخی مکمل‌ها یا مواد غذایی غنی از ترکیبات خاص ممکن است عوارض جانبی دارو را افزایش دهند:

مکمل‌های منیزیم و پتاسیم :

اگر دچار عدم تعادل الکترولیت هستید (مانند سطح پایین پتاسیم یا منیزیم)، مصرف این مکمل‌ها زیر نظر پزشک ضروری است؛ زیرا عدم تعادل می‌تواند خطر طولانی شدن QT در نوار قلب را افزایش دهد.

گریپ‌فروت و آب گریپ‌فروت :

ممکن است متابولیسم برخی داروها را مختل کند، هرچند تداخل قابل توجهی با اندانسترون گزارش نشده است. بهتر است از مصرف زیاد آن اجتناب کنید.

توصیه‌های کلی در رژیم غذایی هنگام مصرف اندانسترون

غذاهای سبک و کم‌چرب مصرف کنید : مانند برنج ساده، موز، نان تست، یا سوپ.

وعده‌های غذایی کوچک و مکرر داشته باشید : به جای سه وعده غذایی بزرگ، وعده‌های کوچک‌تر مصرف کنید.

غذاهای حاوی زنجبیل : مانند چای زنجبیل یا بیسکوییت زنجبیلی، ممکن است به کاهش حالت تهوع کمک کند.

از غذاهای سرد یا ولرم استفاده کنید : غذاهای گرم ممکن است بوهای قوی داشته باشند که حالت تهوع را تشدید می‌کنند.

از چه سنی می توان اندانسترون مصرف کرد؟

اندانسترون برای درمان حالت تهوع و استفراغ ناشی از شیمی‌درمانی، جراحی، یا بیماری‌های دیگر (مانند مسمومیت) استفاده می‌شود. دوز و سن مصرف این دارو بستگی به شرایط خاص بیمار دارد. در اینجا اطلاعات مربوط به سنین مختلف آورده شده است:

بزرگسالان (18 سال به بالا)

برای پیشگیری از حالت تهوع و استفراغ ناشی از شیمی‌درمانی :

دوز معمول 8 میلی‌گرم دو بار در روز (تا 3 روز پس از درمان شیمی‌درمانی)

برای حالت تهوع و استفراغ ناشی از جراحی 

دوز معمول 4 میلی‌گرم (30 دقیقه قبل از جراحی، و سپس هر 8 ساعت یک بار برای 1 تا 2 روز)

برای حالت تهوع و استفراغ ناشی از دیگر علل 

دوز معمول 4 میلی‌گرم تا 8 میلی‌گرم هر 8 ساعت یک بار، بر اساس نیاز. حداکثر دوز برای بزرگسالان معمولاً 32 میلی‌گرم در روز است.

برای کودکان

سن و دوز بستگی به شرایط خاص درمان دارد. برای کودکان، دوز دقیق باید توسط پزشک تعیین شود.

کودکان 6 ماه به بالا

دوز معمول برای حالت تهوع ناشی از شیمی‌درمانی :

کودکان 6 ماه تا 4 سال : 0.1 میلی‌گرم/کیلوگرم (تا 4 میلی‌گرم) هر 8 ساعت.

کودکان 4 سال به بالا : دوز مشابه بزرگسالان، معمولاً 4 میلی‌گرم هر 8 ساعت.

 برای حالت تهوع و استفراغ ناشی از جراحی در  کودکان :

کودکان 6 ماه به 4 سال : دوز معمول 0.1 میلی‌گرم/کیلوگرم (حداکثر 4 میلی‌گرم).

کودکان 4 سال به بالا : 4 میلی‌گرم .

نوزادان کمتر از 6 ماه

اندانسترون در نوزادان زیر 6 ماه به طور معمول تجویز نمی‌شود ، مگر در شرایط خاص و تحت نظر پزشک، به دلیل محدودیت‌های ایمنی و اثربخشی.