به گزارش خبرگزاری ایمنا، با آغاز زندگی مشترک، زوجین با شور و هیجان روزهای نخستین وارد مرحله‌ای از شناخت و تعامل عمیق‌تر می‌شوند و با گذر زمان، انتظار حفظ همان شدت اولیه از احساسات، نگاهی غیرواقع‌گرایانه به ماهیت روابط میان زوجین است، زندگی مشترک فرایندی پویا و رو به رشد است که نیازمند نگاه متعادل و سازگار با تحولات فردی، روانی و اجتماعی زوجین است.

افزایش سن و تجربه، عاملی طبیعی در تحول نگرش افراد نسبت به خود، شریک زندگی و مفهوم ازدواج است و این تغییرات نه‌تنها باعث فاصله گرفتن از خیال‌پردازی‌های اولیه می‌شود، بلکه زمینه‌ساز بلوغ فکری، آرامش رفتاری و ایجاد پایه‌هایی مستحکم‌تر در ارتباط انسانی میان زوجین خواهد بود و تحول در شیوه نگاه، پیش‌زمینه پایداری در روابط عاطفی محسوب می‌شود.

در این مسیر، نقش خانواده و به‌ویژه والدین زوجین نیز حیاتی است و ارتقای مهارت‌های ارتباطی آنان در تعامل با عروس یا داماد، می‌تواند از بروز تنش‌های غیرضروری جلوگیری و حمایت عاطفی و روانی مؤثری را برای تداوم زندگی مشترک فرزندانشان فراهم کند و احترام به مرزها و استقلال زوجین، سنگ‌بنای پایداری خانواده گسترده است.

یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌های زندگی پایدار، شناخت زبان ارتباطی و روان‌شناختی شریک زندگی است و توانایی درک تفاوت‌ها، انطباق با نیازهای فردی طرف مقابل و پذیرش واقعیاتی فراتر از انتظارات ایده‌آل، رابطه را از سطح‌گرایی به عمق و پویایی سوق می‌دهد و این فرایند با گفت‌وگوی مؤثر، همدلی و سازگاری مستمر قابل دستیابی است.

تفاوت دیدگاه افراد نسبت به خود و زندگی با افزایش سن و تجربیات / اهمیت تلاش برای فهمیدن زبان یکدیگر در زندگی مشترک

احمد پدرام، روانشناس و مشاور خانواده در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با بیان اینکه برخی زوجین انتظار دارند عاطفه، عشق و محبت میان آنها همواره مانند روزهای نخستین آشنایی و زندگی مشترک باشد که این انتظار، انتظاری نادرست است، اظهار کرد: زمانی که سن افراد افزایش پیدا می‌کند، نگاه آنها به زندگی، همسر و حتی خود متفاوت خواهد بود و این نگاه می‌تواند نگاهی پخته‌تر و بهتر باشد.

وی با بیان اینکه افزایش سن، می‌تواند منجر به بهبود عملکرد افراد در زندگی مشترک و بهتر شدن رفتار آنها با همسر خود شود، افزود: والدین زوجین نیز باید با افزایش مهارت‌های مناسب، نحوه صحیح برخورد با عروس و داماد خود را بیاموزند تا در ارتباط با آنها بهترین عملکرد را داشته باشند و بتوانند از زندگی مشترک فرزندان خود حمایت کنند.

روانشناس و مشاور خانواده با بیان اینکه فهمیدن زبان یکدیگر در زندگی مشترک از اهمیت بالایی برخوردار است، تصریح کرد: در صورتی که افراد بتوانند تفاوت‌های خود را با همسر درک کنند و نگاهی واقع‌بینانه به آنها داشته باشند، می‌توانند زندگی خود را همواره شاداب و سرزنده نگه دارند و به نهال کوچکی که آن را کاشته‌اند، به عنوان درختی تنومند نگاه کنند.

برای زندگی مشترک با تداوم، زوجین باید به تفاهم و هم‌فهمی برسند

پدرام با بیان اینکه تغییر نکردن رفتار زوجین و شیوه مهرورزی آنها در زندگی مشترک تفکری کلیشه‌ای است، ادامه داد: برای زندگی مشترک با تداوم، زوجین باید به تفاهم و هم‌فهمی برسند و تفاوت‌ها و نگاه دوگانه به زندگی را با یکدیگر کوک کنند تا یکدیگر را بیشتر درک کنند و بتوانند زندگی سرشار از مهر، عاطفه، احساس، پذیرش و صمیمانه داشته باشند.

وی با بیان اینکه برخی افراد به اشتباه تصور می‌کنند که می‌توانند همسر و شریک عاطفی خود را در جریان زندگی تغییر دهند و این باور می‌تواند به زندگی مشترک آنها صدمه بزند، گفت: افراد با یکدیگر متفاوت هستند و اگر افراد توان درک، فهم و پذیرش تفاوت‌ها را نداشته باشند، نمی‌توانند حتی به عنوان همکار، هم‌کلاس یا همسایه با یکدیگر کنار بیایند.

روانشناس و مشاور خانواده با بیان اینکه تغییر در صورتی ایجاد می‌شود که خود فرد نسبت به آن تمایل داشته باشد، اضافه کرد: در صورتی که یکی از زوجین رفتار اشتباهی داشته باشد، باید طبق اصول صحیح، اشتباه فرد مطرح شود و سپس با همکاری و همراهی یکدیگر به تفاهمی برای پیدا کردن راهکار مناسب و اصلاح رفتار نادرست برسند.

پایداری مهر و محبت در روابط، نیازمند انعطاف‌پذیری در شیوه بیان احساسات است و پایبندی مطلق به الگوهای سنتی یا عادت‌های اولیه در تعامل عاطفی، می‌تواند باعث ایجاد فاصله و سوء‌تفاهم شود و باید توجه داشت زوجینی که توانایی انطباق رفتار خود با تغییرات شرایط و روحیات طرف مقابل را دارند، از سرمایه روانی بالاتری برای استمرار ارتباط برخوردار هستند.

زندگی مشترک بر پایه تفاهم، نه تغییر اجباری طرف مقابل بنا شده است و تصور توانایی تغییر شخصیت یا علایق فردی همسر در مسیر زندگی، نه‌تنها غیرواقع‌گرایانه، بلکه بالقوه آسیب‌زا است، رابطه موفق بر اساس شناخت تفاوت‌ها، احترام متقابل و جست‌وجوی نقاط مشترک به‌جای حذف تفاوت‌ها شکل می‌گیرد.

در موارد بروز رفتارهای نادرست یا ناسازگار، اصلاح نه از مسیر فشار، بلکه از طریق گفت‌وگو، درک و همکاری اتفاق می‌افتد و تغییر واقعی زمانی حاصل می‌شود که فرد با خواست درونی خود، فرایند تحول را آغاز کند و زوجینی که به‌جای سرزنش، به‌دنبال یافتن راهکار مشترک برای حل مسئله هستند، بنیان رابطه‌ای عمیق، پایدار و پویاتر را بنا می‌گذارند.