به گزارش رکنا، ظهر چهارشنبه 12 دی 1375، حادثه‌ای در یک خانه ویلایی در خیابان گاندی تهران رخ داد که بعدها با عنوان جنایت خیابان گاندی شناخته شد.

2 نوجوان 16ساله به نام‌های شاهرخ وثوق و سمیه شهبازی‌نیا در مرکز این پرونده قرار داشتند. با توجه به تعطیلات پایان هفته، رسانه‌ها تا چند روز پس از وقوع حادثه به آن نپرداختند.

بر اساس گزارش‌های قضایی و اعترافات متهمان، فشارهای شدید خانوادگی و مخالفت اطرافیان با رابطه عاشقانه، 2 نوجوان را به مسیر جرم عمدی کشاند.

در ابتدا شایع شد که فیلم‌ها و موسیقی بر رفتار آنان تأثیر گذاشته است، اما سمیه شهبازی‌نیا در مصاحبه‌های پس از بازداشت، این ادعا را رد کرد و تاکید کرد که فشار روانی و ممانعت خانواده‌ها عامل اصلی رفتار آنها بوده است.

پرونده با سرعت به دادگاه کیفری یک ارجاع شد و در 17 بهمن 1375، هر 2 نوجوان ابتدا به حکم قصاص محکوم شدند. با این حال، با گذشت پدر سمیه از حق قانونی خود، مسیر قضایی پرونده تغییر یافت و نهایتاً شاهرخ به 10 سال و سمیه به 12 سال حبس تعزیری محکوم شدند. هرچند، هیچ‌یک دوره محکومیت کامل خود را طی نکردند و چند سال بعد، با رضایت اولیای دم، آزاد شدند.

پایان این پرونده نیز مانند آغاز آن غیرمنتظره بود؛ سمیه شهبازی‌نیا پس از آزادی ازدواج کرد و زندگی عادی خود را از سر گرفت، در حالی که شاهرخ وثوق ایران را ترک کرد و با فاصله گرفتن کامل از ماجرای نوجوانی، مسیر جدیدی را آغاز کرد.

این پرونده، نمونه‌ای شاخص از تأثیر فشارهای خانوادگی و محدودیت‌های اجتماعی بر رفتار نوجوانان و پیامدهای حقوقی آن در نظام قضایی ایران است و همچنان در مطالعات حقوق کیفری و جرم‌شناسی مورد ارزیابی قرار می‌گیرد.