حسین سیمایی صراف، افزود: بسترهای قانونی برای کاهش وابستگی مالی فراهم است و هرچه دانشگاه منابع بیشتری از مسیر اعتبارات مالیاتی و مشارکت‌های مردمی جذب کند، بودجه بیشتری نیز به آن اختصاص می‌یابد.
وی همچنین درباره معیار ارتقای اعضای هیئت علمی تأکید کرد: در دنیای علم با یک کار می‌توان استاد تمام شد. دانشگاه اداره و محیط اداری نیست و علم را نمی‌توان با شاخص‌های اداری سنجید. بهترین معلمان و عالمان حتی بدون داشتن مقاله یا کتاب نیز می‌توانند تأثیرگذار باشند و ارتقا آن‌ها باید براساس اثرگذاری واقعی‌شان باشد.
در دنیای علم با یک کار می‌شود استاد تمام شد، دانشگاه اداره و محیط اداری نیست. دانشگاه سازمان اداری نیست ما علم را نمی‌توانیم با شاخص‌های اداری بسنجیم. علم و عالم را با میزان تاثیرش می‌سنجیم. بسیاری از عالمان این سرزمین حتی یک کتاب و مقاله هم نداشتند، بهترین عالمان و محققان بودند ولی هیچ اثر مکتوب نداشتند، اما بهترین معلمان بشری شدند. نوشتن مقاله بسیار هم خوب است اما نباید باعث شود استادی که می‌تواند مسئله حل کند بی‌ارتقا بماند.
وی ادامه داد: بهترین راه ارتباط دانشگاه و صنعت و جامعه پارک‌های علم و فناوری هستند. پارک‌هایی که از دل دانشگاه به وجود می‌آیند. پارک‌های ما پنجاه هزار محصول را که خارج از این پارک‌ها قابل تولید نیستند تولید می‌کنند و باعث می‌شوند اقتصاد کشور، اقتصاد پیچیده و پیشرفته شود که از این محصولات ۲ هزار محصول تحریمی هستند.
سیمایی تصریح کرد: تقویت دانشگاه ملی مهارت بسیار مهم است، به این دلیل که اگر کارگر ساده ما آموزش دیده باشد بهره‌وری صنعت و کشاورزی ما بالا می‌رود. بنابراین معتقد به تقویت دانشگاه ملی مهارت، علمی‌کاربردی و پارک‌ها هستیم.
∎