وقتی به قفسه‌های فروشگاه‌ها نگاه می‌کنم، دفترچه‌هایی می‌بینم که بیشتر از کتاب‌های درسی، حرف برای گفتن دارند. روی جلدشان شخصیت‌های انیمه و ستاره‌های موسیقی نقش بسته و هرکدام حامل پیامی است: «من متفاوت هستم، من به جایی فراتر از این دیوارها تعلق دارم.» این تغییر نشان می‌دهد لوازم‌التحریر، از چیزی ساده و کاربردی به نمادی فرهنگی و هویتی تبدیل شده است.

پشت این انتخاب‌ها،روان‌شناسی پیچیده‌ای قرار دارد.نوجوانان با وسواس،وسیله‌ای را انتخاب می‌کنند که به دنیای ذهنی‌شان نزدیک باشد.مداد و دفتر حالا بخشی از هویت فردی و اجتماعی آنان است؛همان‌طور که لباس یا سبک موسیقی مورد علاقه می‌تواند چنین نقشی را ایفا کند.

از زاویه‌ای دیگر،این ترند تصویری از جامعه امروز هم ارائه می‌دهد.جهانی شدن فرهنگ،به شکل بی‌سروصدا وارد کیف مدرسه‌ها شده است.فرهنگ پاپ شرق آسیا،بی‌آنکه از مرزها اجازه بگیرد،در جلددفترچه‌ها جاخوش کرده و نوجوان ایرانی را به بخشی از یک جامعه جهانی وصل کرده است.

این پدیده بُعد اقتصادی هم دارد.قیمت لوازم‌التحریر خاص، گاه چند برابر وسایل معمولی است اما همین هزینه‌کرد،برای خانواده‌ها به تجربه‌ای تازه تبدیل می‌شود؛تجربه‌ای که نشان می‌دهد نوجوان دیگر صرفاً مصرف‌کننده نیست،بلکه انتخاب‌گر و هویت‌ساز می‌باشد.

در نهایت، لوازم‌تحریر امروز،بیش از آنکه وسیله‌ای برای نوشتن مشق و تمرین باشد،نماد هویت نسل جدید است؛نسلی که حتی در ساده‌ترین وسایل روزمره هم به‌دنبال بیان خویشتن است.مداد و دفترچه در دست این نسل،بیانیه‌ای است در برابر جهانی که می‌خواهد همه را یک‌شکل ببیند.