شهادت امام رضا(ع)، امام هشتم شیعیان، هرساله دل‌های عاشقان اهل بیت(ع) را به درد می‌آورد؛ آن بزرگوار که در دوران پرتلاطم خلافت عباسی همواره مظهر رحمت، علم و اخلاق بودند با سیره‌ نورانی خود، چراغ راهی برای انسان‌های آزاده باقی مانده‌اند.

شهادت جانسوز ایشان در روز آخر ماه صفر سال ۲۰۳ هجری قمری در شهر طوس (مشهد کنونی) به دست مأمون عباسی، نمادی از مقاومت در برابر ظلم و استکبار و ایستادگی در راه حق بود. امام رضا(ع) با وجود فشارهای سیاسی و اجتماعی، هیچ‌گاه از مسیر هدایت و حمایت از محرومان و مستضعفان فاصله نگرفتند.

آن حضرت به ما آموختند که علم و دانش، میراثی الهی است که باید آن را پاس داشت و به دیگران منتقل کرد. ایشان با بزرگواری و تواضع بی‌نظیر خود نشان دادند که برتری نزد خداوند، تنها در گرو تقوا و عمل صالح است.

امام رضا(ع) را می‌توان قدرتی عدالت‌طلب و رفیقی وفادار برای مظلومان و نیازمندان دانست؛ شخصیتی که در همه‌ دوران زندگی خود به حمایت از ضعیف‌ترین اقشار جامعه مشغول بود و همواره صدای حق‌طلبی را بلند نگه داشت.

یاد و نام آن امام همام، چراغی است فروزان در مسیر حقیقت و انسانیت.