محمدعلی فیاض‌بخش – روزنامه اطلاعات: بیش و کم زمزمه‌هایی از وزارت آموزش و پرورش به گوش می‌رسد مبنی بر سناریوهای سه‌گانه در بازگشایی مدارس:

-بازگشایی به صورت عادی

-بازگشایی نیمه‌حضوری

-آموزش غیر حضوری
و دو مورد اخیر به سبب ناترازی[ناحواسی!] در انرژی.

تا این‌جای کار که سخن از «پیش‌بینی» است، البته جای خوشوقتی است؛ چرا که همیشه پیش‌بینی کارسازتر از آن است که علاج بعد از واقعه صورت گیرد؛ پس تا این‌جای کار متشکریم!

…و اما تصور نمی‌رود که در اولویت‌بندیِ «محدودیت‌ها و محرومیت‌ها» به این زودی نوبت به آموزش و پرورش میلیون‌ها دانش‌آموز و احتمالا تعطیلی حضور در مدارس برسد.

هنوز نتایج نه‌چندان خوشایند آموزش‌های اجتناب‌ناپذیر غیر حضوری در دوران کرونا از خاطر ایام و نیز صحنه‌ی عمل زدوده‌ نشده است. افت تحصیلی چشمگیر به علاوه حواشی خانه‌نشینی و انس دانش‌آموزان با فضاهای مجازی، خاطر زمان را رنجور داشته است.

در پیش‌بینی‌های به موقع برای مقابله با بحران یا شبه بحران، در فرمول‌های تثبیت‌شده‌ی سال‌های اخیر، معادلات حضرات، جز یک جواب را برون نداده: تعطیلی! و گروه هدف این معادله در بیشترین تیراژ، دانش‌آموزان بوده‌اند؛ واقعا چرا !؟

این قلم نمی‌خواهد بر سبیل گفتارهای بی‌مأخذ و مدرک، به اسراف‌های آشکار و نهان و ناحواسی‌هایی که به ناترازی می‌انجامد اشاره کند، بدون آن‌که اطلاعات دقیقی داشته باشد؛ اما می‌تواند درخواست کند، در تقسیمِ «محدودیت و محرومیّت»، طبق معمول، آموزش و پرورش مرغ عروسی و عزا نشود.

عدم حضور روزانه‌ی دانش‌آموزان در مدرسه، گرچه برای ما عادی شده است، اما بی‌تردید خرق عادتی است که پژواک‌های خسارت‌بارش، نه دیر، که خیلی زود گوشخراش خواهد شد.

آموزش و پرورش گوش و چشم و قلب جامعه است؛ و  چو عضوی از آن به درد آید، دیگر اعضا را درمانی نیاید.