افراد در معرض خطر زوال عقل پیشانی گیجگاهی (FTD) ممکن است ویژگی‌های خاصی داشته باشند که احتمال بروز این بیماری در آن‌ها بیشتر باشد. در ادامه به برخی از عواملی که می‌توانند افراد را در معرض خطر قرار دهند اشاره می‌شود:

سابقه خانوادگی: یکی از بزرگترین عوامل خطر برای زوال عقل پیشانی گیجگاهی ، داشتن سابقه خانوادگی از این بیماری است. در حدود ۱۰-۱۵٪ از موارد، زوال عقل پیشانی گیجگاهی به طور ارثی منتقل می‌شود. در صورتی که یکی از اعضای خانواده به این بیماری مبتلا باشد، احتمال ابتلای فرد به آن افزایش می‌یابد.

ژن‌های خاص: افرادی که جهش‌های ژنی خاصی دارند، مانند جهش در ژن‌های MAPT، GRN و C9orf72، در معرض خطر بالاتری برای ابتلا به زوال عقل پیشانی گیجگاهی هستند. این جهش‌ها می‌توانند باعث تجمع پروتئین‌های غیرطبیعی در مغز و در نتیجه تخریب سلول‌های عصبی شوند که باعث بروز علائم این بیماری می‌گردد.

سن پایین‌تر از ۶۵ سال: زوال عقل پیشانی گیجگاهی معمولاً در سنین پایین‌تر از ۶۵ سالگی تشخیص داده می‌شود. این بیماری معمولاً در سنین ۴۰ تا ۶۰ سالگی شروع می‌شود، به همین دلیل افرادی که در این گروه سنی قرار دارند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این نوع دمانس هستند.

آسیب‌های مغزی و ضربه به سر: افرادی که سابقه ضربه به سر یا آسیب‌های مغزی شدید دارند، ممکن است خطر بیشتری برای ابتلا به زوال عقل پیشانی گیجگاهی داشته باشند. این آسیب‌ها می‌توانند به نواحی خاصی از مغز آسیب برسانند که با عملکردهای شناختی و رفتاری مرتبط هستند.

جنسیت: تحقیقات نشان داده‌اند که زوال عقل پیشانی گیجگاهی ممکن است در مردان نسبت به زنان بیشتر مشاهده شود. این تفاوت‌های جنسیتی ممکن است به علت تفاوت‌های هورمونی یا دیگر عوامل بیولوژیکی باشد.

اختلالات نوروژنیک: افرادی که به اختلالات نوروژنیک دیگر مانند پارکینسون یا بیماری آلتزهایمر مبتلا هستند، ممکن است به دلیل ویژگی‌های ژنتیکی و بیولوژیکی مشابه در معرض خطر بیشتری برای زوال عقل پیشانی گیجگاهی قرار داشته باشند.

در مجموع، اگرچه زوال عقل پیشانی گیجگاهی یک بیماری پیچیده است که به عوامل مختلفی بستگی دارد، اما شناخت عواملی که ممکن است خطر ابتلا به آن را افزایش دهند، می‌تواند در پیشگیری و تشخیص زودهنگام این بیماری کمک‌کننده باشد.: